Pytania i odpowiedzi

Trudno jest mi jednoznacznie ocenić, czy sąd przychyli się do Pani roszczenia i czy zasądzi kwotę podaną w pozwie o alimenty. Zgodnie z art. 60 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. Podstawą do ubiegania się przez Panią o to świadczenie jest udowodnienie, iż na skutek rozwodu popadła Pani w niedostatek. Pojęcie niedostatku z art. 60 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oznacza tak brak jakichkolwiek środków utrzymania, jak i sytuację, kiedy uzyskane środki nie wystarczają na pełne zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb. Małżonek domagający się alimentów winien w pełni wykorzystać wszystkie możliwości w celu uzyskania dochodów niezbędnych do zaspokojenia usprawiedliwionych własnych potrzeb. Usprawiedliwione potrzeby to zaś takie, których zaspokojenie zapewni uprawnionemu normalne warunki bytowania, odpowiednie do jego stanu zdrowia i wieku. Zgodnie z brzmieniem art. 60 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, obowiązek alimentacyjny między rozwiedzionymi małżonkami wygasa w razie zawarcia przez uprawnionego do alimentów nowego małżeństwa oraz po upływie lat pięciu od orzeczenia rozwodu, jeżeli zobowiązanym jest małżonek, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia. Termin pięcioletni może jednak zostać przedłużony przez sąd ze względu na wyjątkowe okoliczności.

Sąd na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzi, czy owe alimenty są zasadne czy też nie. W związku z tym powinna Pani przedstawić jak najwięcej dowodów potwierdzających swoją trudną sytuację finansową. Jeśli aktualnie jest Pani osobą bezrobotną, to powinna Pani zarejestrować się w Urzędzie Pracy i dostarczyć do Sądu zaświadczenie o tym, że jest Pani zarejestrowana jako osoba bezrobotna. Jeżeli jedynie na Pani spoczywa obowiązek pokrywania wszelkich kosztów utrzymania mieszkania, powinna Pani dostarczyć rachunki za czynsz i za wszelkie media (gaz, prąd, RTV, itd.). Jeżeli jest Pani chora i musi Pani regularnie konsultować się z lekarzem, to powinna Pani dostarczyć zaświadczenie od lekarza o stanie Pani zdrowia, skserować receptę i dołączyć rachunek za wykup lekarstw. Im więcej przedstawi Pani dowodów potwierdzających Pani trudną sytuację materialną, tym większe jest prawdopodobieństwo, że sąd przychyli się do Pani powództwa.

Pozew o alimenty składamy do Sądu Rejonowego właściwego według miejsca zamieszkania osoby zobowiązanej do płacenia alimentów. Przepisy pozwalają również na wytoczenie powództwa o alimenty przez Sąd Rejonowy właściwy według miejsca zamieszkania osoby uprawnionej, czyli powoda.

Pozew o alimenty ma charakter pisma procesowego, dlatego też powinniśmy w nim uwzględnić:

– miejscowość i datę,

– określenie sądu do którego składamy pozew,

– imię i nazwisko powoda oraz jego adres i nr pesel (w przypadku małoletniego dziecka powinny znaleźć się również dane przedstawiciela ustawowego, czyli dane rodzica – imię i nazwisko, adres),

– imię i nazwisko oraz adres pozwanego,

– określenie wartości przedmiotu sporu, czyli alimentów (miesięczne alimenty mnożymy x 12 miesięcy i to jest nasza wartość przedmiotu sporu),

– uzasadnienie naszego wniosku,

– dokumenty potwierdzające treści przytoczone we wniosku,

– załączniki,

– podpis!.

Nie istnieją progi przy staraniu się o alimenty. Wyliczając kwotę alimentów musimy wyliczyć i udokumentować faktyczne miesięczne wydatki na osobę, która stara się o alimenty. Sąd bierze pod uwagę faktyczne potrzeby osoby starającej się o alimenty, jej statut społeczny i finansowy, możliwości zarobkowe, a także możliwości zarobkowe osoby, od której staramy się o alimenty.

Rozumiem, że komornik już podejmował działania zmierzające do wyegzekwowania zasądzonych alimentów i okazały się one bezskuteczne. Zgodnie z art. 132 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, jeżeli osoba, która jest zobowiązana do alimentacji w pierwszej kolejności, czyli w tym przypadku ojciec dziecka, nie wywiązuje się ze swojego obowiązku, istnieje możliwość wystąpienia o alimenty od dalszych krewnych. Ma więc Pani prawo wystąpić do sądu z pozwem o alimenty od rodziców męża. Jeżeli rodzice nie żyją, od rodzeństwa. Proszę także pamiętać, że jeżeli ktoś nie płaci alimentów mając taką możliwość to popełnia przestępstwo określone w art. 209 Kodeksu karnego. W tym celu może Pani zawiadomić policję o popełnieniu przestępstwa uporczywego uchylania się od obowiązku alimentacyjnego.

Możemy wystąpić z wnioskiem o wszczęcie egzekucji komorniczej. Aby ją rozpocząć musimy złożyć wspomniany już wniosek o wszczęcie egzekucji świadczeń alimentacyjnych. Wymagany jest własnoręczny podpis, oryginał wyroku sądu (tytuł wykonawczy), pełnomocnictwo do osobistej reprezentacji, w sytuacji jeśli nasze dziecko jest już pełnoletnie.

W sprawach alimentacyjnych wierzyciel na prawo złożyć w/w. wniosek do Komornika właściwego według miejsca zamieszkania dłużnika, jaki według zamieszkania wierzyciela.

Tytuł wykonawczy jest to tytuł egzekucyjny opatrzony w klauzulę wykonalności, a tytuł egzekucyjny to orzeczenie sadowe lub inny dokument urzędowy, który stwierdza istnienie roszczenia, a także osobę dłużnika i wierzyciela.

Istotną różnicą jest, to, że posiadając tytuł egzekucyjny nie mamy możliwości zwrócenia się do komornika z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, dopiero po nadaniu klauzuli wykonalności przez sąd możemy rozpocząć egzekucję.

Klauzula natychmiastowej wykonalności wyroku oznacza, iż powód nie czekając do uprawomocnienia się orzeczenia może rozpocząć postępowanie egzekucyjne.

Świadczenia z Funduszu Alimentacyjnego przysługują osobie, która nie skończyła 18 roku życia lub osobie, która nie ukończyła 25 roku życia i nadal uczy się w szkole lub szkole wyższej. Jeżeli osoba uprawniona do alimentów posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności świadczenia z Funduszu Alimentacyjnego przysługują bezterminowo.

Istnieje również kryterium dochodowe! Dochód na osobę w rodzinie nie może przekraczać 725 zł.

Świadczenia z Funduszu Alimentacyjnego przysługują w wysokości alimentów ustalonych przez sąd. Kwota ta jednak, nie może przekroczyć wysokości 500 zł.

Świadczenie z Funduszu Alimentacyjnego nie przysługują w takim przypadku. Jeżeli osoba uprawniona została umieszczona w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie, w pieczy zastępczej lub zawarła związek małżeński, alimenty z Funduszu Alimentacyjnego jej nie przysługują.

Tak. Możemy złożyć wniosek o podjęcie działań wobec dłużnika alimentacyjnego. Wiosek taki wraz z zaświadczeniem od komornika o bezskutecznej egzekucji komorniczej i kopią aktu urodzenia dziecka możemy złożyć do wójta, burmistrza czy prezydenta miasta właściwych ze względu na miejsce zamieszkania osoby uprawnionej do alimentów.

Organ właściwy powinien przeprowadzić wywiad środowiskowy w miejscu zamieszkania dłużnika oraz zobowiązać go do złożenia oświadczenia majątkowego. Organ ten może również zobowiązać dłużnika do zarejestrowania się w Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna. W sytuacji, kiedy dłużnik nie współpracuje, organ ten ma możliwość złożenia wniosku o ściganie dłużnika za przestępstwo nie alimentacji (art. 209 kodeksu karnego) oraz kieruje wniosek do starosty o zatrzymanie prawa jazdy.

Tak. Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa niealimentacji można zgłosić na Komisariat Policji właściwy według zamieszkania wierzyciela. Zawiadomienie takie powinno zawierać szczegółowy opis sytuacji oraz dowody na uporczywe uchylanie się dłużnika od obowiązku alimentacyjnego.

W sytuacji, kiedy dłużnik sprzedaje lub oddaje w formie darowizny swój majątek, ponieważ chce uniknąć płacenia alimentów, przysługuje poszkodowanemu wierzycielowi możliwość wniesienia Skargi Pauliańskiej.
Skargę Pauliańską wnosi się do Sądu Rejonowego miejsca zamieszkania pozwanego. Pozwanym jest w tej sytuacji osoba, która nabyła majątek lub została obdarowana. Aby skarga była skuteczna muszą być spełnione trzy wymogi:

1. Dłużnik dokonał czynności prawnej na korzyść osoby trzeciej i z pokrzywdzeniem wierzyciela;
2. Dłużnik był świadomy, że działa na szkodę wierzyciela;
3. Osoba trzecia miała świadomość, bądź przy zachowaniu należytej staranności miała możliwość dowiedzenia się o działaniu dłużnika na szkodę wierzyciela.

Zgodnie z art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie obowiązani są do zaspokajania potrzeb rodziny. Jeżeli jeden z małżonków nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, zgodnie z art. 28 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka. Powyższy nakaz zachowuje moc mimo ustania po jego wydaniu wspólnego pożycia małżonków. Jest to jeden ze sposobów umożliwiających dochodzenie na drodze sądowej realizacji obowiązku zaspokajania potrzeb rodziny. Zaspokojenie należności następuje w szczególnym trybie, który umożliwia uniknięcie procesu oraz prowadzenia uciążliwego postępowania zabezpieczającego i egzekucyjnego.

Skutecznym  wyjściem z Pani sytuacji jest rozwód z orzeczeniem o winie małżonka. Jest to działanie o charakterze definitywnym. Proszę pamiętać, iż ustalenie winy wymaga przedstawienia dowodów. Dowodem w sprawie mogą być zeznania świadków, którzy np. widzieli małżonka z inną kobietą, lub byli świadkami złego traktowania Pani przez męża, jak również dokumenty np. obdukcja, listy, nagrania, maile, sms-y, a więc wszystko to co może potwierdzić złe zachowanie małżonka. Dowody te należy dołączyć do pozwu rozwodowego, jak również przedstawić w sądzie jeżeli otrzyma je Pani już po złożeniu pozwu. W pozwie o rozwód może Pani wnioskować o alimenty na siebie wskazując na problemy zdrowotne oraz na brak środków na bieżące wydatki w tym także na leki. Ponadto wskazać należy, iż małżonek nie przyczyniał się do zaspokojenia kosztów utrzymania rodziny i ciężar utrzymania gospodarstwa domowego spoczywał wyłącznie na Pani. Jest to naruszenie art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zgodnie z którym „oboje małżonkowie obowiązani są każdy według swych sił oraz możliwości zarobkowych i majątkowych przyczyniać się do zaspokojenia potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli”.

Zgodnie z art. 445 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, w czasie trwania procesu o rozwód nie może być wszczęta odrębna sprawa o zaspokojenie potrzeb rodziny. W związku z tym musi Pani podjąć decyzję, czy walczy Pani o to by mąż partycypował w kosztach utrzymania rodziny, czy definitywnie chce Pani zakończyć małżeństwo.

W przypadku awantur i gróźb proszę wzywać policję żądać spisania protokołu, jeżeli małżonek Panią pobije należy przeprowadzić obdukcję, lub prosić lekarza pierwszego kontaktu o wystawienie zaświadczenia o obrażeniu ciała. Potem wraz z tymi dokumentami udać się na policję celem złożenia ustnego lub pisemnego zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa znęcania się z art. 207§1 Kodeksu karnego. Jeżeli ma Pani świadków proszę ich wskazać. Policja wezwie ich celem przesłuchania.

Jeżeli decyduje się Pani na drogę sądową, pozew alimentacyjny należy złożyć w sądzie rejonowym, odpowiednim ze względu na miejsce zamieszkania pozwanego, albo w sądzie właściwym ze względu na miejsce zamieszkania osoby uprawnionej.

Jeśli więc np. dochodzi się alimentów w imieniu swoich nieletnich dzieci, pozew należy złożyć w sądzie właściwym dla miejsca zamieszkania Pani dzieci. Jest to tzw. właściwość miejscowa przemienna – kodeks w pewnych wypadkach daje powodowi możliwość wyboru między sądem ogólnie właściwym dla pozwanego a sądem szczególnym dla pewnych kategorii spraw (w tym przypadku alimentacyjnych). Właściwość przemienna umożliwia powodowi (np. w tym przypadku Pani) wystąpienie z pozwem do sądu w danym wypadku dogodniejszego (np. z uwagi na bliskość sądu od Pani miejsca zamieszkania).

W pozwie powinna Pani podać, jakiej wysokości alimentów oczekuje i udowodnić, że są one niezbędne dla utrzymania i wychowania osoby, której się należą. Jeżeli więc osobą uprawnioną jest małoletnie dziecko, dołączyć do pozwu należy takie dokumenty jak:

• skrócony odpis aktu urodzenia dziecka;
• zaświadczenie ze szkoły lub przedszkola;
• zaświadczenie o wysokości Pani zarobków;
• wszystkie dokumenty świadczące o kosztach utrzymania dziecka: rachunki, zaświadczenia lekarskie, itp.

Pozew składa się biurze podawczym w sądzie (pozew sporządza się w 3 egzemplarzach – 2 pozostają w sądzie, a 1, poświadczony w biurze podawczym, zatrzymuje sobie powód) i czeka Pani na zawiadomienie o terminie pierwszej rozprawy. O wyznaczonym terminie zarówno Pani, jak i osoba pozwana, zostaniecie powiadomieni drogą pocztową.

Wzór pozwu o alimenty znajdzie Pani w zakładce pisma procesowe w sprawach rodzinnych.

Zgodnie z art. 23 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonkowie są obowiązani do wzajemnej pomocy. W myśl art. 130 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązek alimentacyjny istnieje pomiędzy małżonkami – zarówno wtedy, gdy jesteście małżeństwem, jak i wówczas, gdy już nim nie jesteście. Zgodnie z art. 444 Kodeksu postępowania cywilnego, małżonek może dochodzić roszczeń alimentacyjnych od drugiego małżonka na wypadek orzeczenia rozwodu. Dochodzenie roszczeń alimentacyjnych następuje przez zgłoszenie wniosku na rozprawie w obecności drugiego małżonka albo w piśmie, które należy doręczyć drugiemu małżonkowi.

Zakres obowiązku alimentacyjnego uzależniony jest nie tylko od możliwości finansowych małżonka uprawnionego i zobowiązanego, ale również od tego, która strona ponosi winę za rozkład pożycia małżeńskiego.

Jeżeli więc oboje Państwo zostaliście uznani winnymi rozkładu pożycia lub wyrok rozwodowy został wydany bez orzekania o winie, obowiązek alimentacyjny jest identyczny w stosunku do każdego. Zgodnie z art. 60 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. Podstawą do ubiegania się przez Panią o to świadczenie jest udowodnienie, iż na skutek rozwodu popadła Pani w niedostatek. Pojęcie niedostatku z art. 60 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oznacza tak brak jakichkolwiek środków utrzymania, jak i sytuację, kiedy uzyskane środki nie wystarczają na pełne zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb. Małżonek domagający się alimentów winien w pełni wykorzystać wszystkie możliwości w celu uzyskania dochodów niezbędnych do zaspokojenia usprawiedliwionych własnych potrzeb. Usprawiedliwione potrzeby to zaś takie, których zaspokojenie zapewni uprawnionemu normalne warunki bytowania, odpowiednie do jego stanu zdrowia i wieku. Zgodnie z brzmieniem art. 60 § 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, obowiązek alimentacyjny między rozwiedzionymi małżonkami wygasa w razie zawarcia przez uprawnionego do alimentów nowego małżeństwa oraz po upływie lat pięciu od orzeczenia rozwodu, jeżeli zobowiązanym jest małżonek, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia. Termin pięcioletni może jednak zostać przedłużony przez sąd ze względu na wyjątkowe okoliczności.

Zakres obowiązku alimentacyjnego jest inny w sytuacji, gdy sąd orzekł o winie tylko jednego z małżonków. Wówczas małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia nie może żądać alimentów od małżonka niewinnego, nawet gdyby popadł w skrajny niedostatek i nie mógł się sam utrzymać.

Sprawy rozwodowe i separację rozpoznają Sądy Okręgowe, w którego okręgu małżonkowie mieli ostatnie miejsce zamieszkania, jeżeli choć jedno z nich w okręgu tym jeszcze ma miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu. Z braku takiej podstawy wyłącznie właściwy jest sąd miejsca zamieszkania strony pozwanej, a jeżeli i tej podstawy nie ma to sąd miejsca zamieszkania powoda.

Opłata sądowa przy rozwodzie to stała kwota – 600 zł. Przy separacji jest to również kwota 600 zł jeśli pozew jest sporny, natomiast jeśli separacja jest na zgodny wniosek małżonków to opłata wynosi 100 zł. Opłatę taką można uiścić przelewem na konto sądu lub w znakach sądowych, które kupimy w każdej kasie sądu. Znaki sądowe musimy nakleić na pozew, który chcemy złożyć. W sytuacji, kiedy nie jesteśmy w stanie ponieść opłaty za pozew – zawsze możemy wnosić do sądu wniosek o zwolnienie z kosztów sądowych. W takim wniosku powinniśmy wypisać swoje przychody i wydatki oraz je udokumentować.

Niezbędnymi dokumentami są: aktualny odpis skrócony aktu małżeństwa, aktualny odpis skrócony aktu urodzenia dziecka/dzieci, ewentualne umowy majątkowe małżeńskie.

Czas trwania sprawy rozwodowej/ separacji zależy od wielu czynników np. obłożenia sprawami danego sądu i skomplikowania sprawy.

Sprawy rozwodowe bez orzekania o winie, jeśli strony są w stanie się porozumieć, mogą nawet zakończyć się na jednej rozprawie. W sprawach z orzeczeniem winy lub spornych długość trwania sprawy zależy od ilości koniecznych do przeprowadzenia dowodów, np. przesłuchania świadków, opinii specjalistycznych i innych nieprzewidzianych zdarzeń.

Co do zasady nie ma obowiązku posiadania profesjonalnego pełnomocnika na sprawie. Jednak w sytuacji, kiedy sprawa będzie skomplikowana lub kiedy osoba nie potrafi/nie może się reprezentować lub strona przeciwna ma pełnomocnika warto zastanowić się nad skorzystaniem z usług wykwalifikowanego pełnomocnika. Jeżeli osoby nie jest stać na pełnomocnika to ma prawo wystąpić do sądu z wnioskiem o przyznanie pełnomocnika z urzędu.

Obecność na sprawie zależy od tego, czy sąd wezwał na rozprawę czy o niej zawiadomił. Jest to znacząca różnica, ponieważ, jeżeli sąd wzywa na sprawę to stawiennictwo jest obowiązkowe, a jeżeli zawiadamia to zazwyczaj jest nieobowiązkowe.

Dodatkowo przy wezwaniu lub zawiadomieniu jest wytłuszczonym drukiem informacja o obowiązku stawiennictwa czy też, że stawiennictwo jest nieobowiązkowe.

Na uwagę zasługuje jednak fakt, iż nieobecność strony na sprawie, zwłaszcza w sytuacji, kiedy osoba nie posiada pełnomocnika, który będzie na sprawie, może spowodować negatywne konsekwencje dla tej osoby. Pod nieobecność strony może np. zapaść wyrok zaoczny lub zostać przesłuchany świadek, któremu nieobecna strona nie będzie mogła zadać pytań.

Strona może zawsze napisać pismo w sprawie przyspieszenia sprawy podając uzasadnienie, ale decyzja zawsze należy do sądu.

Przyspieszeniem sprawy na pewno będzie prawidłowo napisane pismo procesowe.

Sąd może nie orzekać o winie tylko wtedy, gdy oboje małżonkowie tego chcą, na zgodny wniosek małżonków. Jeżeli choćby jedno z małżonków złoży żądanie orzekania o winie, to sąd musi prowadzić postępowanie dowodowe także na okoliczność zawinienia obojga małżonków w rozkładzie pożycia

Powództwo wzajemne o rozwód lub o separację jest niedopuszczalne. W czasie trwania procesu o rozwód lub o separację nie może być wszczęta odrębna sprawa o rozwód albo o separację. Jeżeli jeden z małżonków żąda orzeczenia separacji, a drugi orzeczenia rozwodu i żądanie to jest uzasadnione, sąd orzeka rozwód. Jeżeli jednak orzeczenie rozwodu nie jest dopuszczalne, a żądanie orzeczenia separacji jest uzasadnione, sąd orzeka separację.

Orzeczenie o winie oprócz satysfakcji i ewentualnego poczucia sprawiedliwości ma znaczenie w zakresie obowiązku alimentacyjnego pomiędzy małżonkami po rozwodzie. Małżonek wyłącznie winny rozkładowi pożycia nie może starać się o alimenty od małżonka niewinnego. Wina co do zasady nie ma wpływu w kwestiach podziału majątku czy też w kwestii alimentów żądanych na dzieci pochodzące z tego małżeństwa.

W sytuacjach, w których podział majątku nie spowoduje przedłużenia procesu i jest on nieskomplikowany to można połączyć podział majątku z rozwodem.

W wyniku prawomocnego wyroku rozwodowego/o separację pomiędzy małżonkami ustaje wspólność majątkowa małżeńska i można dokonać podziału majątku. Co do zasady jest to odrębna sprawa.

W takiej sytuacji jest możliwość złożenia wniosku o zabezpieczenie powództwa poprzez zasądzenie alimentów na czas procesu. Wyrok rozwodowy obejmuje alimenty tylko po prawomocności, nie obejmuje alimentów za okres wsteczny, więc tylko tak można doprowadzić do uzyskania tytułu egzekucyjnego za okres od wytoczenia powództwa o rozwód do prawomocności Wyroku.

Wyrok uwzględniający żądanie rozwodu zawiera także inne rozstrzygnięcia, między innymi, sąd może orzec, kto ponosi winę za rozpad małżeństwa, może również tego nie robić. Ponadto orzeka o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem, kontaktach rodziców z dzieckiem oraz o alimentach na małoletnie dziecko.

Każda osoba ma prawo odwołania się od wyroku. Są dwie możliwości:
1. w terminie 7 dni od ogłoszenia wyroku trzeba złożyć wniosek o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wydanego wyroku i doręczenia do z odpisem na swój adres. Po doręczeniu wyroku wraz z uzasadnieniem, do dnia momentu odebrania go ma się 14 dni na wniesienie apelacji.
2. w terminie 21 dni od ogłoszenia wyroku apelację można wnieść bez wcześniejszego starania się
o uzasadnienie.

Apelację taką adresuje się do Sądu Apelacyjnego za pośrednictwem Sądu Okręgowego, który wydał wyrok (czyli wnosi się do Sądu I instancji).

Po rozwodzie można pozostać przy swoim dotychczasowym nazwisku lub w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku orzekającego rozwód można poprzez oświadczenie złożone przed Kierownikiem USC powrócić do nazwiska, jakie osoba nosiła przed zawarciem małżeństwa.

Kiedy zawieramy związek małżeński, o ile nie zostanie podpisana intercyza, powstaje wspólność majątkowa. Oznacza to, że wszelkiego rodzaju dobra materialne takie jak oszczędności, nabyte ruchomości i nieruchomości oraz inne dochody stają się wspólną własnością obojga małżonków. Świadomość tego może okazać się istotna wtedy, kiedy na przykład w wyniku rozwodu chcemy dokonać podziału majątku.

Do majątku wspólnego małżonków wchodzą wszystkie dobra nabyte w trakcie trwania związku małżeńskiego. Dobra te mogą być nabyte przez obje małżonków jak i przez jednego z nich. Do wspólnego majątku należą także dochody z majątku wspólnego i z majątków osobistych obydwojga małżonków, a także środki zgromadzone w funduszach emerytalnych.

Majątek osobisty obejmuje wszelkie dobra zakupione przed zawarciem związku małżeńskiego, darowizny, spadki, odszkodowania za utratę zdrowia lub z tytułu zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę. Wyjątkiem jest renta z powodu utraty zdolności do pracy. Do majątku osobistego należą również przedmioty nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, przedmioty użytku osobistego (np. sprzęt do hobby itd.), dobra uzyskane jako nagroda za osobiste osiągnięcia czy prawa autorskie i pokrewne.

W trakcie trwania wspólnoty majątkowej nie można podzielić majątku. Oczywiście można podzielić ten majątek, ale najpierw trzeba ustanowić rozdzielność majątkową. Możemy ją ustanowić udając się do notariusza lub sądownie, a następnie podzielić majątek również u notariusza lub sądownie.

Intercyza to nic innego jak umowa majątkowa małżeńska. Dużo osób nazywa ją po prostu rozdzielnością majątkową, co nie jest błędem. Intercyza może być zawarta praktycznie w każdym czasie małżeństwa. Nie musi być koniecznie zawarta przed ślubem. W większości przypadków oznacza ona wprowadzenie pełnej rozdzielności majątkowej i służy utrzymaniu niezależności finansowej małżonków, co w razie separacji czy rozwodu eliminuje konieczność przeprowadzania podziału majątku. Chroni też majątek przed ewentualną egzekucją, gdy np. jedno z małżonków ma długi lub prowadzi działalność gospodarczą.

Umowa majątkowa małżeńska oznacza, że w razie separacji lub rozwodu sąd nie musi przeprowadzać podziału majątku wspólnego, gdyż wszystkie ustalenia zawarte są w umowie.

Co do zasady, nie. Spadek wchodzi do majątku odrębnego małżonka, chyba, że małżonkowie zawarli między sobą umowę małżeńską majątkową, która dopuszczałaby możliwość dziedziczenia do majątku wspólnego.

Podział majątku po rozwodzie dokonywany jest zawsze przez złożenie wniosku do Sądu Rejonowego. We wniosku wskazuje się podstawę prawną ustania wspólnoty małżeńskiej (czyli wyrok rozwodowy/orzekający separację) i opisuje majątek podlegający podziałowi. O podział majątku po rozwodzie można wystąpić nawet kilka lat po jego uzyskaniu, ponieważ prawa do udziału we wspólnym małżeńskim majątku nie przedawniają się.

Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) powstaje między małżonkami z mocy ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa. Natomiast zgodnie z art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej. Oznacza to, że wszystko to, co małżonkowie nabyli przed powstaniem wspólności majątkowej, stanowi ich majątek odrębny.

Przy nabywaniu odpłatnym rzeczy nie ma znaczenia fakt, że ewentualna zapłata czy inne świadczenia wzajemne pokryte zostały już w okresie trwania wspólności ustawowej z funduszy wspólnych. Taka sytuacja uzasadniałaby jedynie, po ustaniu wspólności majątkowej, konieczność rozliczenia się z poniesionych nakładów.

Tak więc mieszkanie nabyte przed zawarciem związku małżeńskiego stanowi majątek odrębny współmałżonka i nie będzie przedmiotem działu majątku między małżonkami.

Zgodnie z art. 27 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie obowiązani są do zaspokajania potrzeb rodziny. Jeżeli jeden z małżonków nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, zgodnie z art. 28 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka. Powyższy nakaz zachowuje moc mimo ustania po jego wydaniu wspólnego pożycia małżonków. Jest to jeden ze sposobów umożliwiających dochodzenie na drodze sądowej realizacji obowiązku zaspokajania potrzeb rodziny. Zaspokojenie należności następuje w szczególnym trybie, który umożliwia uniknięcie procesu oraz prowadzenia uciążliwego postępowania zabezpieczającego i egzekucyjnego.

Zgodnie z art. 23 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonkowie są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli.

W myśl art. 130 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązek alimentacyjny istnieje pomiędzy małżonkami – zarówno wtedy, gdy jesteście małżeństwem, jak i wówczas, gdy już nim nie jesteście. Małżonkowie zobowiązani są do wspólnego pożycia i wspierania się w trudnych chwilach. Dotyczy to także sfery finansowej. Niestety, zdarzają się sytuacje, gdy małżonkowie nie mieszkają razem, a warunki materialne każdego z nich różnią się diametralnie. W takim wypadku ten z małżonków, którego sytuacja jest gorsza, może zwrócić się do małżonka „bogatszego” o pomoc finansową w postaci alimentów (zwłaszcza wtedy, gdy z różnych przyczyn nie jest w stanie sam się utrzymać – np. ze względu na trwałe inwalidztwo). Jeżeli w takiej sytuacji małżonek nie będzie poczuwać się do obowiązku wspierania Pani finansowo, może Pani zwrócić się do sądu z pozwem o alimenty.

Przywrócenie władzy rodzicielskiej jest możliwe. Zgodnie z art. 111 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w razie ustania przyczyny, która była podstawą pozbawienia władzy rodzicielskiej, sąd opiekuńczy może władzę rodzicielską przywrócić.

Sąd opiekuńczy musi ustalić, czy przywrócenie władzy rodzicielskiej jest celowe i czy ustanie wspomnianej przyczyny ma charakter trwały. Jeżeli bowiem zachodzą uzasadnione obawy, że ustanie danej przyczyny nie ma trwałego charakteru, że może ona zaistnieć ponownie np. wskutek przywrócenia kontaktów z dzieckiem, wówczas sąd opiekuńczy nie powinien władzy rodzicielskiej przywracać. Władza rodzicielska nie powinna także zostać przywrócona w sytuacji, w której co prawda ustała przyczyna będąca podstawą pozbawienia władzy rodzicielskiej, lecz istnieje inna.

Zatem musi Pani zaświadczyć swoim zachowaniem, że jako matka będzie Pani prawidłowo wypełniać obowiązki rodzicielskie. Tak więc przestrzegać należy zasad związanych z terapią, stronić od niewłaściwego towarzystwa, podjąć pracę, stworzyć dla dziecka odpowiednie warunki i przekonać sąd, że nie powróci Pani do dawnego stylu życia. Dopiero wtedy może Pani złożyć do sądu wniosek o przywrócenie władzy rodzicielskiej. Jest to jedyna szansa na odzyskanie dziecka.